Anderhalf jaar geleden liep ze mijn leven binnen en mijn huis werd haar huis. Ze spiegelde een heerlijke lichtheid, onbevangen vreugde en ze stond haar mannetje wanneer ze haar ruimte moest beschermen. Ze was de tederheid zelf en had zo´n ontzettend mooi lijfje. Ik smolt wanneer ik in haar stralende zacht groengele ogen keek. Ik noemde haar Tender. Ze was een lapjespoes. Waar zij was, was ik. De band die we hadden was onzegbaar mooi en ging alles te boven wat ik ooit met een dier had ervaren.

Afgelopen dinsdag vond een buurvrouw Tender langs de kant van de weg. Ze was aangereden en op slag dood. Er kwam wat bloed uit haar neusje, maar och wat lag ze er mooi bij. Heel vredig en onaangedaan.

Ik haalde haar mand en droeg haar nog warme lijfje mijn huis binnen. Ik loeide als een gewonde wolf. Op persoonlijkheidsniveau was ik kapot en kon niet anders dan de pijn er laten zijn. Op een ander niveau probeerde ik met de ogen van de liefde te kijken naar deze vreselijke gebeurtenis.

Rauwe rouw en onzegbare verwondering wisselden elkaar af.

Nu op de derde dag na dat noodlottig moment besef ik dat Tender een parallel zelf van mij was. Zij is mij en ik ben haar. Zij was in mijn leven om mij te helpen mijn goddelijke essentie dieper te leren omvatten. Zij leefde mij de vreugde, de lichtheid, de kracht en de begrenzing voor.

Tender was een levensvonk van mijn overziel die zich anderhalf  jaar geleden fysiek als katachtige in mijn leven manifesteerde om mij, de mens Jolanda, te helpen een nieuwe laag van mijn goddelijke essentie te integreren. Tender weerspiegelde mijn eigen schoonheid die ik zelf nog niet volledig durfde belichamen.

"Jij bent een kind van de zon, de maan en de sterren", zei ik vaak tegen haar wanneer ik haar vanuit mijn slaapkamerraam op de hoek van de straat, onder de nachtelijke hemel, zag liggen waken. Ik realiseer me nu dat ik dat ook tegen mezelf zei, want dat ben ik ook.

Verdriet en verwondering wisselen elkaar nog steeds af.

Ik voel heel diep dat het Tender haar tijd was om afscheid van mij te nemen. Het is tijd om de schoonheid die ze mij voorleefde in mezelf te integreren en om die volledig te gaan leven!

Tender ´liep´ mijn leven dus ook weer uit.

Het voelt af en toe nog intens verdrietig en ik mis haar. Ze was pas drie jaar. Ik had oud met haar willen worden. Dit is echter niet waar het om gaat.

Ik omvat opnieuw dieper hoe groots het concept van onze goddelijke essentie is. We kunnen deze grootsheid slechts stap voor stap herkennen wanneer we de diepste verbinding met ons multidimensionale zelf durven te herinneren en dan in relatie tot alle facetten van het leven … … Daarbinnen vinden we de diepste levensmystiek.

Jolanda van Dalen

31 augustus 2018